Η Ελλάδα δεν πρέπει μόνο να κηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, η οποία σε τελική ανάλυση δεν αποτελεί παρά ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο από μόνο του δεν μπορεί να αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αλλά θα πρέπει ταυτοχρόνως να προχωρήσει και σε βήματα εμπέδωσης κυριαρχίας στη θαλάσσια αυτή ζώνη μέσω της ακριβούς οριοθέτησης της.
Με άλλα λόγια η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν αποτελεί πανάκια αλλά την ικανή και αναγκαία συνθήκη έτσι ώστε η Αθήνα να τραβήξει τη προσοχή των μεγάλων πολιτικοοικονομικών παιχτών, ενώ για να τους «πείσει» πως εννοεί αυτά που κάνει θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε διαπραγματεύσεις για την οριοθέτησή της με όλους τους ενδιαφερόμενους οι οποίοι δεν είναι παρά τα έξη γειτονικά μας κράτη, η Αλβανία, η Ιταλία, η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Τουρκία και η Κύπρος.
Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα μίας σύντομης ανάλυσης του Νίκου Λυγερού με τίτλο «Οι Κινήσεις για την ΑΟΖ» (http://www.lygeros.org/articles?n=10254&l=gr) και την οποία το defence-point.gr αναδημοσιεύει για τους φίλους και αναγνώστες του. Το πλήρες κείμενο έχει ως εξής:
«Οι κινήσεις για την ΑΟΖ δεν επικεντρώνονται αποκλειστικά στη θέσπιση, αλλά ήδη στις συμφωνίες για τις οριοθετήσεις. Και ο λόγος είναι απλός. Η θέσπιση είναι θεσμική και έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα, όπως και η υπογραφή του Δικαίου της Θάλασσας. Διότι όταν υπάρχει το θέμα της επικάλυψης, η οριοθέτηση είναι απαραίτητη. Συνεπώς πρέπει από τώρα και παράλληλα με τη διαδικασία της θέσπισης, να κάνουμε διπλωματικές επαφές με τις χώρες, οι οποίες είναι θετικές προς την Ελλάδα για να προχωρήσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά προς τη συμφωνία που θα επιτρέψει άμεσα την επίσημη οικοπεδοποίηση από τις δύο πλευρές και βέβαια το πλαίσιο της συνεκμετάλλευσης, όταν το κοίτασμα βρίσκεται ακριβώς στη διαχωριστική γραμμή η οποία είναι η μέση γραμμή στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων.
»Σε αυτό το πεδίο βρίσκονται η Αλβανία, η Ιταλία και βέβαια η Κύπρος. Η πρώτη θέλει και αυτή μια οριοθέτηση, διότι κατανοεί ότι είναι απαραίτητη για το πέρασμα του αγωγού. Η δεύτερη δεν έχει ουσιαστικό πρόβλημα, διότι έχει ήδη συμφωνήσει με την Ελλάδα για την υφαλοκρηπίδα από το 1977, και απλώς πρέπει να αποφύγει το θέμα της συμφωνίας με την Τυνησία, για να προχωρήσει στη μετατροπή για οριοθέτηση της ΑΟΖ.
»Όσον αφορά στην Κύπρο, το θέμα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο, διότι η οριοθέτηση είναι γραμμική κατά συνέπεια χρειάζονται ουσιαστικά μόνο δύο σημεία. Επιπλέον, η Κύπρος με το Ισραήλ και την Ελλάδα, είναι υποψήφια για χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση για δύο μεγάλα προγράμματα που αφορούν στο φυσικό αέριο με τον αγωγό και το ηλεκτρικό καλώδιο. Σε αυτό το πεδίο η οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα είναι απαραίτητη για να μην υπάρχει καμιά εξωτερική παρέμβαση, ενόχληση και καθυστέρηση της διαδικασίας, αφού πρόκειται για την τροφοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
»Έτσι οι κινήσεις της ΑΟΖ αφορούν και στις οριοθετήσεις της Ελλάδας, διότι δημιουργούν κι ένα συμμαχικό πλαίσιο μεταξύ κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι όχι μόνο. Λειτουργώντας ταυτόχρονα, επισπεύδουμε τη διαδικασία και μπορούμε να βοηθήσουμε πιο αποτελεσματικά τον ελληνικό λαό που υποφέρει από την οικονομική κατάσταση. Διότι μόνο με αυτές τις κινήσεις μπορούμε να γίνουμε κατανοητοί από τους ξένους στρατηγικούς επενδυτές ακριβώς όπως έκανε και η Κύπρος, ειδικά με το δεύτερο γύρο αδειοδότησης, όπου κατάφερε να προσελκύσει 15 εταιρείες-κοινοπραξίες και αυτές να είναι υποψήφιες για 9 από τα 12 οικόπεδα. Για να ξεπεράσουμε το αδύναμο σημείο της πατρίδας μας, πρέπει να λειτουργήσουμε παράλληλα και στη θέσπιση και στην οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου